Hagrid raised a gigantic fist and knocked three times on the castle door. The door swung open at once. A tall, black-haired witch in emerald-green robes stood there. She had a very stern face and Harry’s first thought was that this was not someone to cross. ‘The firs’-years, Professor McGonagall,’ said Hagrid. ‘Thank you, Hagrid. I will take them from here.’ She pulled the door wide. The Entrance Hall was so big you could have fitted the whole of the Dursleys’ house in
it. The stone walls were lit with flaming torches like the ones at Gringotts, the ceiling was too high to make out, and a magnificent marble staircase facing them led to the upper floors. They followed Professor McGonagall across the
flagged stone floor. Harry could hear the drone of hundreds of voices from a doorway to the right – the rest
of the school must already be here – but Professor McGonagall showed the first-years into a small empty
chamber off the hall. They crowded in, standing rather closer together than they would usually have done,
peering about nervously. ‘Welcome to Hogwarts,’ said Professor McGonagall. ‘The start-of-term banquet will begin shortly, but before you take your seats in the Great Hall, you will be sorted into your houses. The Sorting is a very important ceremony because, while you are here, your house will be something like your family within Hogwarts. You will have classes with the rest of your house, sleep in your house dormitory and spend free time in your house common room. ‘The four houses are called Gryffindor, Hufflepuff, Ravenclaw and Slytherin. Each house has its own noble history and each has produced outstanding witches and wizards. While you are at Hogwarts, your triumphs will earn your house points, while any rule-breaking will lose house points. At the end of the year, the house with the most points is awarded the House Cup, a great honour. I hope each of you will be a credit to whichever house becomes yours. ‘The Sorting Ceremony will take place in a few minutes in front of the rest of the school. I suggest you all smarten yourselves up as much as you can while you are waiting.’ Her eyes lingered for a moment on Neville’s cloak, which was fastened under his left ear, and on Ron’s smudged nose. Harry nervously tried to flatten his hair. ‘I shall return when we are ready for you,’ said Professor McGonagall. ‘Please wait quietly.’ She left the chamber. Harry swallowed ‘How exactly do they sort us into houses?’ he asked Ron. ‘Some sort of test, I think. Fred said it hurts a lot, but I think he was joking.’ Harry’s heart gave a horrible jolt. A test? In front of the whole school? But he didn’t know any magic yet – what on earth would he have to do? He hadn’t expected something like this the moment they arrived. He looked around anxiously and saw that everyone else looked terrified too. No one was talking much except Hermione Granger, who was whispering very fast about all the spells she’d learnt and wondering which one she’d need. Harry tried hard not to listen to her. He’d never been more nervous, never, not even when he’d had to take a school report home to the Dursleys saying that he’d somehow turned his teacher’s wig blue. He kept his eyes fixed on the door. Any second now, Professor McGonagall would come back and lead him to his doom. Then something happened which made him jump about a foot in the air – several people behind him screamed. ‘What the –?’ He gasped. So did the people around him. About twenty ghosts had just streamed through the back wall. Pearly-white and slightly transparent, they glided across the room talking to each other and hardly glancing at the first-years. They seemed to be arguing. What looked like a fat little monk was saying, ‘Forgive and forget, I say, we ought to give him a second chance –’ ‘My dear Friar, haven’t we given Peeves all the chances he deserves? He gives us all a bad name and you know, he’s not really even a ghost – I say, what are you all doing here?’ A ghost wearing a ruff and tights had suddenly noticed the first-years. Nobody answered. ‘New students!’ said the Fat Friar, smiling around at them. ‘About to be sorted, I suppose?’ A few people nodded mutely. ‘Hope to see you in Hufflepuff!’ said the Friar. ‘My old house, you know.’‘Move along now,’ said a sharp voice. ‘The Sorting Ceremony’s about to start.’ Professor McGonagall had returned. One by one, the ghosts floated away through the opposite wall. ‘Now, form a line,’ Professor McGonagall told the first-years, ‘and follow me.’ Feeling oddly as though his legs had turned to lead, Harry got into line behind a boy with sandy hair, with Ron behind him, and they walked out of the chamber, back across the hall and through a pair of double doors into the Great Hall. Harry had never even imagined such a strange and splendid place. It was lit by thousands and thousands of candles which were floating in mid-air over four long tables, where the rest of the students were sitting. These tables were laid with glittering golden plates and goblets. At the top of the Hall was another long table where the teachers were sitting. Professor McGonagall led the first-years up here, so that they came to a halt in a line facing the other students, with the teachers behind them. The hundreds of faces staring at them looked like pale lanterns in the flickering candlelight. Dotted here and there among the students, the ghosts shone misty silver. Mainly to avoid all the staring eyes, Harry looked upwards and saw a velvety black ceiling dotted with stars. He heard Hermione whisper, ‘It’s bewitched to look like the sky outside, I read about it in Hogwarts: A History .’ It was hard to believe there was a ceiling there at all, and that the Great Hall didn’t simply open on to the heavens.

Հագրիդը բարձրացրեց հսկա բռունցքը և երեք անգամ թակեց ամրոցի դռան վրա։ Դուռը միանգամից բացվեց։ Բարձրահասակ, սև մազերով Զմրուխտ-կանաչ հագուստով կախարդուհին կանգնած էր այնտեղ։ Նա ուներ շատ խիստ դեմք և Հարրիի առաջին միտքն այն էր, որ դա այդպես չէ ինչ-որ մեկը անցնելու համար:
«Առաջին տարիները, պրոֆեսոր Մակգոնագալ», — ասաց Հագրիդը:
― Շնորհակալություն, Հագրիդ։ Ես նրանց այստեղից կտանեմ»։
Նա լայն քաշեց դուռը։ Մուտքի դահլիճն այնքան մեծ էր դուք կարող էիք տեղավորել Դուրսլիների ամբողջ տունը այն. Քարե պատերը վառված էին նման բոցավառ ջահերով Գրինգոթսում առաստաղը չափազանց բարձր էր, որպեսզի երևի, և նրանց դեմքով մի հիասքանչ մարմարե սանդուղք տանում էր դեպի վերին հարկերը։ Նրանք հետևում էին պրոֆեսոր ՄակԳոնագալին ողջ երկայնքով դրոշակավոր քարե հատակ. Հարրին կարող էր լսել անօդաչու թռչող սարքը հարյուրավոր ձայներ մի դռնից դեպի աջ, մնացածը դպրոցը պետք է արդեն այստեղ լինի, բայց պրոֆեսոր Մակգոնագալը ցույց տվեց առաջին տարիները մի փոքրիկ դատարկության մեջ դահլիճից դուրս։ Նրանք հավաքվեցին ներս՝ ավելի շուտ կանգնած ավելի մոտ, քան նրանք սովորաբար կանեին, նյարդայնացած նայում է: «Բարի գալուստ Հոգվարթս», — ասաց պրոֆեսոր Մակգոնագալը:
«Մեկնարկային բանկետը կսկսվի շուտով, բայց ավելի վաղ դուք նստեք ձեր տեղերը Մեծ դահլիճում, ձեզ կդասավորեն ձեր տներում: Տեսակավորումը շատ կարևոր է արարողություն, որովհետև քանի դեռ դուք այստեղ եք, ձեր տունը կլինի ինչ-որ բան, ինչպես ձեր ընտանիքը Հոգվարթսում: Դու պետք է դասեր անցկացրեք ձեր տան մնացած անդամների հետ, քնեք ձեր տանը տան հանրակացարան և ազատ ժամանակ անցկացրեք ձեր տանը ընդհանուր սենյակ. «Չորս տները կոչվում են Գրիֆինդոր, Հաֆլփաֆ, Ռեյվենկլոու և Սլիզերին. Յուրաքանչյուր տուն ունի իր ազնվականը պատմությունը և յուրաքանչյուրը ստեղծել է ականավոր կախարդներ և կախարդներ. Քանի դեռ դուք Հոգվարթսում եք, ձեր հաղթանակները կլինեն վաստակեք ձեր տան միավորները, մինչդեռ ցանկացած կանոն խախտելը կկորցնի տան կետեր. Տարեվերջին տունը հետ միավորների մեծ մասը շնորհվում է Տան գավաթը, որը մեծ պատիվ է: Ի հուսով եմ, որ ձեզանից յուրաքանչյուրը կլինի ձեր տան վարկը դառնում է քոնը: «Տեսակավորման արարողությունը տեղի կունենա մի քանի րոպեից մնացած դպրոցի դիմաց։ Բոլորիդ առաջարկում եմ խելացի եղեք այնքան, որքան կարող եք, մինչ դուք եք սպասում է։ Նրա աչքերը մի պահ մնացին Նևիլի թիկնոցի վրա, որը ամրացված էր նրա ձախ ականջի տակ և Ռոնին կեղտոտ քիթ. Հարրին նյարդայնացած փորձեց հարթեցնել մազերը։ «Ես կվերադառնամ, երբ պատրաստ լինենք ձեզ համար», — ասաց Պրոֆեսոր ՄակԳոնագալ. «Խնդրում եմ, հանգիստ սպասեք»։ Նա դուրս եկավ պալատից: Հարրին կուլ տվեց։ «Ինչպե՞ս են մեզ տների դասավորում»,- հարցրեց նա Ռոն. «Ինչ-որ փորձություն, կարծում եմ: Ֆրեդն ասաց, որ դա շատ է ցավում, բայց ես կարծեք, որ նա կատակում էր»: Հարրիի սիրտը սարսափելի ցնցում տվեց։ Թեստ? դիմաց ամբողջ դպրոցը? Բայց նա դեռ ոչ մի կախարդանք չգիտեր, ի՞նչ պիտի անի նա։ Նա չէր սպասում նման բան այն պահին, երբ նրանք եկան: Նա նայեց շուրջը անհանգստացած և տեսավ, որ բոլորը նույնպես սարսափած տեսք ունեն: Ոչ ոք շատ չէր խոսում, բացի Հերմիոնա Գրեյնջերից, որը շատ արագ շշնջում էր իր սովորած բոլոր կախարդանքների մասին և մտածում էր, թե որն է իրեն պետք։ Հարրին ջանում էր չլսել նրան։ Նա երբեք այսքան նյարդայնացած չէր եղել, երբեք, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ստիպված էր դպրոցական հաշվետվություն տանել Դուրսլիների ընտանիքին, ասելով, որ նա ինչ-որ կերպ կապույտ է դարձրել իր ուսուցչի պարիկը։ Նա հայացքը հառեց դռանը։ Ամեն վայրկյան պրոֆեսոր Մաքգոնագալը վերադառնում էր և տանում նրան դեպի իր կործանումը: Հետո ինչ-որ բան տեղի ունեցավ, որը ստիպեց նրան ցատկել օդում. նրա հետևից մի քանի հոգի բղավեցին: «Ի՞նչ է», — նա շունչ քաշեց: Նրա շրջապատի մարդիկ նույնպես։ Մոտ քսան ուրվականներ հենց նոր հոսել էին հետևի պատի միջով։ Մարգարտյա-սպիտակ և թեթևակի թափանցիկ նրանք սահում էին սենյակով մեկ՝ զրուցելով միմյանց հետ և հազիվ թե հայացք նետելով առաջին տարիներին: Նրանք կարծես վիճում էին։ Կարծես մի գեր փոքրիկ վանականն ասում էր. «Ներիր և մոռացիր, ես ասում եմ, որ մենք պետք է նրան երկրորդ հնարավորություն տանք», «Իմ սիրելի վանական, չէ՞ որ մենք Փիվսին տվել ենք այն բոլոր հնարավորությունները, որին նա արժանի է: Նա բոլորիս վատ անուն է տալիս, և դուք գիտեք, որ նա իրականում նույնիսկ ուրվական չէ, ես ասում եմ, դուք բոլորդ ի՞նչ եք անում այստեղ: Ռաֆայով և զուգագուլպա հագած ուրվականը հանկարծ նկատել էր առաջին տարիները: Ոչ ոք չպատասխանեց։ «Նոր ուսանողներ», — ասաց Չաղ վանականը, ժպտալով նրանց վրա: «Կարծում եմ, որ պետք է տեսակավորվե՞մ»: Մի քանի հոգի համր գլխով արեցին: ― Հուսով եմ, որ կտեսնվենք Հաֆլփաֆում, ― ասաց քահանան։ «Իմ հին տունը, դու գիտես»: «Շարժվիր հիմա», — ասաց սուր ձայնը: «Տեսակավորման արարողությունը պատրաստվում է սկսվել»: Պրոֆեսոր ՄակԳոնագալը վերադարձել էր: Մեկ առ մեկ ուրվականները լողում էին դիմացի պատի միջով։ «Հիմա, մի գիծ կազմեք,- ասաց պրոֆեսոր Մակգոնագալը առաջին կուրսեցիներին,- և հետևեք ինձ»: Տարօրինակ զգալով, կարծես նրա ոտքերը վերածվել են կապարի, Հարրին շարվեց ավազոտ մազերով տղայի հետևում, իսկ Ռոնը ետևում էր, և նրանք դուրս եկան սենյակից, ետ դարձան դահլիճի միջով և մի զույգ երկտեղանոց դռներով մտան Մեծ դահլիճ: Հարրին երբեք չէր էլ պատկերացնում այդքան տարօրինակ ու շքեղ վայր։ Այն վառվում էր հազարավոր մոմերով, որոնք օդում լողում էին չորս երկար սեղանների վրա, որտեղ նստած էին մնացած ուսանողները։ Այս սեղանները դրված էին փայլուն ոսկե ափսեներով և գավաթներով։ Դահլիճի վերևում դրված էր մեկ այլ երկար սեղան, որտեղ նստած էին ուսուցիչները։ Պրոֆեսոր ՄակԳոնագալը առաջին կուրսերը ղեկավարեց այստեղ, այնպես որ նրանք կանգ առան մյուս ուսանողների դեմքով կանգնած գծում, իսկ ուսուցիչները նրանց հետևում էին: Նրանց վրա նայող հարյուրավոր դեմքերը մոմի լույսի տակ գունատ լապտերների տեսք ունեին։ Ուսանողների մեջ այս ու այն կողմ կետավոր ուրվականները փայլում էին մշուշոտ արծաթով։ Հիմնականում բոլոր ապշած աչքերից խուսափելու համար Հարրին նայեց վերև և տեսավ թավշյա սև առաստաղը՝ աստղերով կետավոր։ Նա լսեց Հերմիոնայի շշուկը. «Կախարդական է նմանվել դրսում երկնքին, ես դրա մասին կարդացել եմ «Հոգվարթս. պատմություն» գրքում։ Դժվար էր հավատալ, որ այնտեղ առաստաղ կար, և որ Մեծ դահլիճը պարզապես չէր բացվում։ դեպի երկինք.